Vandaag is het exact 12 weken na mijn openhartoperatie. Nu pas, ja ik voel me goed, realiseer ik me hoe zwaar en heftig mijn herstelperiode is geweest, zeker in de eerste paar weken. Ik had veel pijn en kon daardoor niks, liep als een bejaarde en moest zelfs leren traplopen.Ik was afhankelijk, maar werd door Sandra liefdevol verzorgd. Gelukkig kreeg ik ook veel bezoek en steun-berichtjes, dat deed me goed, dank iedereen! Dat is allemaal achter de rug gelukkig, ik voel me genezen, haha.

Vorige week had ik Barrelhouse over de vloer en heb ik aangegeven weer te willen en kunnen spelen. We hebben afgesproken dat we vanaf maart 2025 onze onderbroken afscheidstour gaan afmaken. Dus als je ons nog een keer wilt zien optreden? Dit is je laatste kans... zie onze website www.barrelhouse.nl voor data en tickets. Wij hebben er zin in.

Met Guus gaat het inmiddels een stuk beter, maar hij is er nog lang niet. Net zoals ik zit hij op dit moment in een hartrevalidatietraject voor meer kracht, energie en conditie. De herstelperiode duurt bij Guus veel langer dan gehoopt en hij heeft aangegeven voorlopig niet te mogen en willen reizen vanuit het zuiden van Frankrijk... Mee doen aan de tour zit er niet in helaas.

Fijne feestdagen en een gezond 2025

Afgelopen vrijdag (11 oktober) was het exact twee weken geleden dat ik werd geopereerd in het OLVG Oost in Amsterdam. Het was een geslaagde levensverlengende openhart- operatie. Een chirurgisch team van tien man/vrouw voerde de zeven uur durende operatie uit.

De chirurg waarschuwde me er al voor: de periode na de operatie is het zwaarst... dan ben je een wrak en dat heb ik gemerkt. Mijn lichaam is zich op dit moment aan het herstellen, alle energie gaat naar de wonden die nodig waren voor de operatie. De hele dag voel je je beroerd, heb je pijn en kun je moeilijk ademen. Het vervelendste is, je slaapt nauwelijks. Gelukkig mag ik nu thuis herstellen en dat is heerlijk. Over een paar weken is die pijn vergeten.

Dankbaarheid is een van de pijlers van het Boeddhisme en is het enige woord dat me op dit moment te binnenschiet. Mijn dankbaarheid gaat uit naar de chirurg met zijn chirurgisch team, de verpleging van OLVG Oost in Amsterdam en Spaarne Gasthuis Zuid in Haarlem. Dank aan al degenen die aan mij gedacht hebben tijdens de operatie, en degenen die een kaarsje hebben gebrand. Ook alle positieve energie uit de reacties op Facebook hebben ertoe bijgedragen dat de operatie was geslaagd.

Steeds meer realiseer ik me hoe ik op het randje heb gestaan. Dank iedereen ❤

WAT HIERAAN VOORAF GING...

Afscheidstour Barrelhouse onderbroken door hartoperatie Johnny Laporte Vrijdagmorgen 27 september is het zover, dan word ik geopereerd in het OLGV Oost in Amsterdam. De operatie kan niet langer worden uitgesteld, hoorde ik laatst van de chirurg: ‘De aandoening is levensbedreigend!’

"De aorta is bij de wortel ernstig verwijd en je hebt een lekkende hartklep... maar het is te verhelpen hoor." Dat kreeg ik begin juni van de cardioloog te horen. Ik was teleurgesteld, niet zozeer door zijn mededeling, maar door iets moois waarvan ik misschien moest afzien. Ergens in mei had ik een mooie trip geboekt, twee maanden naar Sumatra... in mijn eentje! Tickets, hotels en guesthouses, alles was geboekt. Ik wilde de plekken bezoeken waar ik over geschreven had in Zwijgen Zweeg Gezwegen, en ik wilde de Sumatraanse natuur en cultuur opsnuiven. Ik wilde in die tijd, juli en augustus, een nieuw verhaal waar ik mee bezig was afmaken - ik had al meer dan vijftigduizend woorden geschreven! Ik zou daar een eenvoudige akoestische gitaar aanschaffen om daar te componeren voor een volgend album.

DOOR GUUS KWAM IK BIJ DE CARDIOLOOG TERECHT
Begin juni kreeg Guus twee keer relatief kort achter elkaar een hartaanval. Hij heeft daar vier stents aan overgehouden. Zijn toestand is nu redelijk, maar herstel gaat moeizaam. Guus woont sinds een paar jaar in Frankrijk, vlak bij de Pyreneeën. Iedere keer als we met Barrelhouse optraden, vloog hij heen en weer. Dat was zeer stressvol en vermoeiend... dat heeft hem de das omgedaan.

Hartaandoeningen zitten bij ons in de familie. Mijn vader was 52 toen hij eraan overleed, en mijn andere broer is al 20 jaar hartpatiënt. Na Guus’ eerste hartaanval vonden hij, zijn vrouw Mickey en natuurlijk ook het thuisfront dat ik, voordat ik naar Sumatra ging, het moest laten controleren of ik ook iets had. Zelfs toen ik wist dat het mis was, wilde ik gewoon naar Sumatra vertrekken op 30 juni. Na dagenlang aarzelen, twijfelen en paniekaanvallen, heb ik drie dagen voor vertrek mijn Sumatraanse avontuur geannuleerd. Daarvoor in de plaats kwam een traject van ziekenhuisbezoeken, waar verschillende onderzoeken plaatsvonden: echo's, CT-scans, slokdarm-echo, hartkatheterisatie...etc.

Het was de chirurg van het OLVG die de ernst van de situatie doorzag. Onmiddellijk toen hij mijn dossier onder ogen kreeg, nam hij contact met mij op voor een gesprek. Hij legde stapsgewijs uit wat er aan de hand was en liet de ernst en urgentie doorschemeren. Ik begon tijdens dat gesprek nog te sputteren over een aantal belangrijke optredens die in de agenda stonden. Die optie was mogelijk, maar dan zou hij me ter bescherming platspuiten met medicijnen zodat ik als een zombie rond zou lopen en zodoende niet kon spelen. Hij moest naar een congres en gaf me een week om erover na te denken. Zelf reserveerde hij de OK alvast op 27 september als optie. Ik ben blij met deze man.

Wat gaat hij doen? Met speciale mechanismen gaat hij het gehavende gedeelte van de aorta vervangen door een kunststof slagader en indien nodig vervangt hij de lekkende hartklep met een kunstklep. Dat allemaal door minimale opening van de borstkas, een techniek die vakmanschap vereist, ook voor het tien man/vrouw sterke team dat mee-opereert.

De afscheidstour van Barrelhouse wordt hierdoor onderbroken. Wat mij betreft betekent dat dat de optredens die er staan, veelal uitverkocht, worden doorgeschoven naar een later tijdstip afhankelijk van mijn herstel. Ik heb nu al onwijs veel zin om die optredens alsnog te kunnen/mogen doen...